‘We worden oud, jongen,’ zei laatst een vriend tegen me, toen we als twee oude mannetjes op een terras aan het lunchen waren. Een terras aan zee, waar we lekker uit de wind achter een glazen wand, van onze nieuwe haring aan het genieten waren. Achter het glas renden kinderen op het strand achter ballen aan, waren met vliegers in de weer en hun ouders lagen te bakken.

Het was een deftig terras waar je een stropdas moet dragen en sokken tussen je voeten en je schoenen moet hebben. Om ons heen voornamelijk andere oude mannetjes en vrouwtjes. Hier en daar een waaier en veel strooien hoedjes tegen een zonnesteek. Als je door je oogharen keek en niet al te zeer op de hoogte was van de mode, zou het de jaren dertig kunnen zijn. We misten weliswaar de fraaie, hoge rieten strandstoelen, die ik ook nog ken vanuit mijn jeugd maar voornamelijk van de oude foto’s van mijn ouders, mijn opa en oma, die in vol ornaat, inclusief stropdas in die stoelen zaten. Als er al gezwommen werd, was dat door de mannen in van die hansop-achtige badkleding. Overdwars gestreept, met mouwtjes en broekspijpen. Liefst nog met een strooien hoedje op met een rood, wit, blauwe band.

Het was de tijd van mijn ouders, tieners nog die onbevangen de wereld inkeken. Geen idee van de oorlog die nog zou komen, van de technologische veranderingen die zij zouden meemaken, van de geo-politieke situatie die zo zou veranderen. Mensen die wij alleen uit de geschiedenisboeken kennen, liepen toen nog rond. Mensen als Einstein, Che Guevara, Hannah Arendt, maar ook Stalin en Hitler waren toen nog van vlees en bloed. En de maan was nog van kaas en onbereikbaar.

Mijn ouders waren toen nog alleen bezig met hun toekomst, hun dromen en wensen. Precies zoals het hoort bij tieners. Hun wereldje nog beperkt, het dorp, de stad, de streek. Geen internet en alles wat je wist van de rest van de wereld, kwam van de leraar, de encyclopedie, de krant en het Polygoon journaal in de bioscoop, voordat de hoofdfilm begon.

Geen idee van een definitieve partner, kinderen die ze zouden krijgen en het werk dat ze zouden gaan doen. Alleen nog maar dromen en de wereld aan je voeten.

Op 9 juli, nu honderddrie jaar geleden, werd mijn vader geboren. Mijn moeder was een baby van precies twintig dagen. Hoewel ik slecht ben met verjaardagen – ik zou met groot gemak die van mijzelf kunnen vergeten – zijn de verjaardagen van mijn ouders, elk jaar weer, dagen om even stil te staan en om te kijken. Ze zijn er al lang niet meer. Mijn vader stierf toen ik net twintig was en hij net vijf dagen eenenzestig. Jonger dan ik nu. Hij was toen een wijze, verstandige man. Een man in pak met een hoed op tegen de zonnesteek en soms tegen de regen. Een man van aanzien die met iedereen om kon gaan. Met de collega directeuren van Philips en met de boeren die achter ons huis de weilanden bewerkten en de koeien melkten.

In die korte tijd heb ik veel van hem geleerd. Hoofdzakelijk door zijn voorbeeld, door naar hem te kijken en te zien wat en hoe hij was. Ik, net uit de pubertijd, was net vatbaar voor zijn wijze lessen als we ’s avonds thuiskwamen uit de kroeg en hij nog met sigaar en een glas whiskey op ons wachtte. Dat wisten we niet, we dachten dat hij gewoon nog op was, maar hij wilde weten of het goed was met ons. Altijd vrienden mee en dan nog een laatste biertje met pa.

Een wijs man, een goede man en prima vader. Je kunt hem niet vinden op wikipedia, hij staat niet in de geschiedenisboekjes van de middelbare school, maar toch heeft hij impact gehad. Op mij, op mijn broers en zus, op mijn moeder natuurlijk en op een aantal van onze vrienden. Hij gaat dan niet de publieke geschiedenisboekjes in, hij is een prominent hoofdstuk in mijn geschiedenisboek. En dat lees ik graag. Niet elke dag, niet elke week, maar regelmatig en zeker op een dag als vandaag. Gefeliciteerd pa, dank voor je zorgzaamheid, je hulp wanneer nodig en je wijze lessen.

Blijf gezond, respecteer je roots en neem het goede mee naar vandaag.