Ikaria of Kataria?

Er is geen eiland op de wereld met zoveel katten als Ikaria. En niet alleen wonen er veel katten op Ikaria, ze zijn ook allemaal vrij. De mensen die op Ikaria wonen zijn niet hun baasje, maar geven de katten wel te eten. Er is geen dierenpolitie die baasloze katten vangt of doodt, geen asiel waar je er één kunt ophalen. Er zijn ook geen dierenartsen op Ikaria.

En hoewel geen kat ingeënt is, hoewel geen kat ooit een dierenarts heeft ontmoet, zien alle katten er gezond uit, een glanzend huidje, geen vlooien en ze zijn heel aanhankelijk naar mensen toe, bijna als een hond. Speaking of which. Er zijn geen honden op Ikaria. Geen wilde, noch tamme, kleine noch grote. Gewoon niet.

Het verhaal gaat dat toen Ikaria nog een gewoon eiland was, het vaak werd aangevallen door piraten. En omdat de bewoners geen vechtersbazen waren, trokken ze zich terug hoog in de bergen, in de maquis, het dichte struikgewas dat ook op dit eiland veel voorkomt.

Maar terwijl ze elkaar in het donker niet meer terug wisten te vinden, wisten de piraten ze steeds weer te vangen. De gevangengenomen eilandbewoners werden mee aan boord genomen en op de slavenmarkten in het Midden-Oosten voor grif geld verkocht. De tanige eilandbewoners waren misschien niet strijdlustig, het waren wel harde werkers met veel uithoudingsvermogen en ze gingen lang mee. Je kreeg echt waar voor je geld.

Ondertussen werden de achterblijvers steeds wanhopiger. Hoe kon het toch dat de piraten ze steeds weer wisten te vinden? Hoe lang voor ook de laatste eilandbewoner weggevoerd zou worden?

Er leefden toen al katten op het eiland en ook zij verheugden zich niet bepaald op het vooruitzicht dat er geen mensen meer zouden zijn. Wie moest dan voor eten zorgen? Dus belegden de katten een vergadering net buiten de hoofdstad op een wat groter rotsplateau. Doel: een oplossing vinden voor het feit dat de piraten steeds meer mensen van het eiland wegvoerden.

Aan het begin van de vergadering was het een gemiauw van jewelste en de kat Bonzo vreesde dat het een Poolse miauwdag zou worden. Dus begon hij plots te blaffen zoals buldogs blaffen en grommen als ze echt boos zijn. Bonzo had altijd al een hond willen zijn. Nu rook hij zijn kans.

Alle andere katten stoven uit elkaar bij het horen van Bonzo’s geblaf en gegrom en, wat belangrijker was, ze vielen stil. Bonzo’s hobby was het observeren van honden, juist omdat hijzelf zo graag een hond wilde zijn. En dus was het hem opgevallen dat honden altijd beginnen te blaffen en te grommen als er gevaar dreigt. Dus ook als ze daarboven samen met hun baasjes verborgen zaten in het struikgewas. Zo was het voor de piraten een fluitje van een cent om keer op keer eilandbewoners te vinden. Hij had er weleens met zijn maatje Foxy over gesproken en hem gesmeekt op te houden met blaffen, maar Foxy had uitgelegd dat honden dat niet kunnen. Blaffen bij gevaar is een onwillekeurige spier waar je als hond geen controle over hebt.

Toen sprong Africatje op:

“Op Chios, een eiland hier niet ver vandaan woont een man die de hondenvanger van Chios wordt genoemd. Hem moeten we zover krijgen dat hij alle honden van ons eiland naar Chios lokt.”

“Ja,” zei Cynicat, “en iedereen weet dat katten niet kunnen zwemmen, dus hoe kunnen we Hondenvangman bereiken?”

En toen richtte Socrakat zich tot Icarus:

“Jouw vader heeft je leren vliegen. Wij gaan een adelaar vangen, en diens vleugels met wax aan jouw lijf plakken zodat jij naar Chios kan vliegen, naar Hondenvangman.”

“Dat was één keer een nooit meer. Ik ga niet nog een keer het risico nemen dat de vleugels afvallen en dat ik in zee val. De vorige keer heb ik mazzel gehad dat ik vlakbij jullie strand viel en dat jullie me uit het water hebben gered."

“Ik weet zeker dat je deze keer slim genoeg bent om laag bij de grond te blijven en niet weer naar de zon te willen opstijgen.”

En toen Icarus nog niet overtuigd leek, kwam HRkat tussenbeide:

“Je wordt de absolute held van het eiland. Als het allemaal lukt zal het eiland voortaan jouw naam dragen.”

En zo kwam het dat Icarus de volgende dag naar Chios vloog en dat dezelfde dag nog Hondenvangman met Icarus naar het eiland voer en alle honden aan boord van zijn schip wist te lokken en meenam naar Chios. Toen de piraten een paar dagen later weer op het eiland landden, hoorden ze niets. En vooral geen geblaf.

Sindsdien heet het eiland Ikaria en hebben de katten er het rijk voor zich alleen. En omdat ze medelijden hadden met de mensen die voortaan hun aanhankelijke huisgenoten moesten missen, hadden ze tijdens de vergadering ook de motie van Empathia aangenomen om zich voortaan aanhankelijk naar de mensen te gedragen.